De noord-zuid orientatie van het perceel en de in dit dorp vaak voorkomende mansardedak zijn vertrekpunt geweest voor het ontwerp. Vanuit de wens zonlicht rondom het woonhuis te laten neerkomen, evenals bouwenveloppe-eisen, is de – nok – van de kap aan de achterzijde naar beneden ‘gedrukt’. Door de dragende betonwanden op de middenas, het trappenhuis, van het woonhuis te plaatsen dragen deze de grote doorgaande overspanning van de verdiepingsvloeren. Hierop rust de stalen draagconstructie onder de ‘vouwen’ van de kap. Vanuit duurzame motivatie maar ook vanwege het prisma figuur is voor leisteen als dakhuid gekozen.  Alle overstekken, insnijdingen en overkappingen zijn in hout gematerialiseerd. De openingen in het metselwerk aan de straatzijde van het woonhuis zijn een overdekte entree voor ontvangst en middagterras op het zuiden. De compositie van de zuidgevel aan de straat is gebaseerd op het uitzicht, zonwering en de lichtinval op de slaapverdieping. Als metafoor van de omliggende geploegde kleigronden, is een donker genuanceerde baksteen aan de buitengevel toegepast.

Op verschillende momenten van de dag is vanuit de plattegrond toegang tot de terrassen op elke windrichting. Vanuit hun afkomst, opleiding en beroep is men gericht op het tuinieren en zeer sportief ingesteld. Door de vele en diverse overgangen van binnen naar buiten wordt de beleving van ‘buiten’ vanuit elke ruimte van het ontwerp verzorgt.